طغیان درواقع یک افزایش غیرمنتظره و غیر قابل توجیه تعداد بیماران است که در داخل یک جمعیت معین، درزمان و مکان معین رخ میدهد. زمانی که دو نفر یا بیشتر از افرادی که علائم بیماری مشترکی دارند و از یک غذا یا آشامیدنی مشترک تهیه شده از یک محل، استفاده نموده اند طغیان بیماری مطرح می شود. طغیان در واقع همان همه گیری(اپیدمی) می باشد که با رعب و وحشت کمتری همراه است و در وسعت کوچکتری نسبت به اپیدمی رخ می دهد.

 

بعد از وقوع بلایای طبیعی به علت جابه جایی جمعیت، افزایش عوامل خطر، تغییرات زیست محیطی، تغییر شرایط زندگی و افزایش آسیب پذیری در برابر عوامل بیماری زا، امکان طغیان بیماری های عفونی افزایش می یابد که از جمله مهم ترین آنها بیماریهای منتقله از آب و غذا است. برای پیشگیری و کنترل طغیان بیماریهای منتقله از آب و غذا در پی رخداد بلایای طبیعی نیازمند اطلاعات درستی از وضعیت این بیماری ها، تعیین علت، عوامل زمینه ساز، منبع عفونت، به کارگیری مداخلات و اقدامات اصلاحی برای پیشگیری از ابتلای سایر افراد به بیماری، ارزیابی استراتژی ها و توصیه های لازم برای پیشگیری از طغیان های مشابه و کسب اطلاعات بیشتر در مورد عوامل بیماری زا هستیم که این امر با تقویت نظام کشوری مراقبت بیماری های منتقله از آب و غذا و شناسایی عوامل مؤثر در طغیان این بیماری ها حاصل خواهد شد.

مدیریت صحیح طغیان بیماریهای واگیر، در گرو شناسایی، بررسی و پاسخ به هنگام و صحیح این همه گیری هاست. به همین سبب مراحل ده گانه بررسی طغیان ارائه گردیده است که شامل: تایید وقوع یک طغیان، گزارش به موقع و هماهنگی با مسئولین، تهیه نمونه های انسانی و غذایی برای تشخیص آزمایشگاهی، به کار گیری اقدامات کنترلی و پیشگیری، ساماندهی اطلاعات مربوط به طغیان، ساختن یک فرضیه، طراحی و اجرای یک مطالعه اپیدمیولوژیک برای آزمون یک فرضیه، تجزیه وتحلیل داده های جمع آوری شده، تفسیر یافته ها و نتیجه گیری و ارائه گزارش یافته های حاصل از بررسی طغیان می باشد.

این مطلب از جلسه ژورنال کلاب "زهرا رستم پور" دانشجوی کارشناسی ارشد اپیدمیولوژی با عنوان "طغیان" استخراج گردیده است.