دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز
نقش خانواده در تأمین سلامت و کیفیت زندگی زنان یائسه
اهمیت یائسگی و حمایت خانواده در این دوران
افزایش جمعیت زنان یائسه به دنبال پدیده جهانی سالخوردگی جمعیت موجب مطرح شدن اهمیت سلامت و کیفیت زندگی زنان یائسه بعنوان یک مسئله مهم بهداشت جهانی شده است. یائسگی فرآیندی زیستی- روانی- اجتماعی است که امکان تحت تأثیر قرارگیری آن توسط طیفی از فاکتورهای روانی، اجتماعی و فرهنگی وجود دارد. بنابراین، یائسگی فقط ناشی از افت سطح هورمون ها نمی باشد، بلکه می تواند ناشی از توالی به هم پیوسته از عوامل روانی، اجتماعی، اقتصادی و حمایتی باشد. در اکثر مطالعات به نقش حمایت اجتماعی از زنان یائسه بویژه از سوی اعضاء خانواده، جهت پیشگیری از مشکلات سلامت روان و بهبود کیفیت زندگی ایشان تأکید شده است. حمایت اجتماعی در قالب حمایت ابزاری (کمک مالی و کمک رسانی در امور)، عاطفی (محبت، مهرورزی و همدلی)، اطلاعاتی (توصیه، مشاوره و آگاهی) و ارزشمندی (ارزش نهادن به مقام و منزلت فرد) تعریف شده است.
حمایت خانواده علی الخصوص همسر، نه تنها جهت کاهش فشار روانی و علائم جسمی دوران یائسگی بسیار یاری کننده است، بلکه مقابله با مشکلات یائسگی و سازگاری با تغییرات جسمی- روانی- اجتماعی این دوران را تسهیل می کند. بنابراین انتظار می رود با فراهم بودن حمایت خانواده از زنان یائسه، زنان بتوانند با آرامش و سلامت مطلوب تر این دوران را سپری کنند. در ادامه به نیازهای حمایتی زنان یائسه از خانواده بخصوص همسران ایشان اشاره می شود.
حمایت های موردنیاز زنان از خانواده در دوران یائسگی
حمایت موردنیاز زنان یائسه از خانواده به شرح ذیل در سه گروه قابل تقسیم می باشد:
- - حمایت همسر: حمایت عاطفی از همسر (درک همدلانه و شنونده بودن برای شنیدن احساسات، نگرانی‌ها، انتظارات و خواسته های همسر)، همراهی و مشارکت در برقراری سبک زندگی سالم همسر (حمایت و همراهی در انجام فعالیت‌های ورزشی، اجرای برنامه غذایی سالم و انجام منظم مراقبت‌های دوره ای سلامت همسر) و حمایت و همراهی در حضور و فعالیت اجتماعی همسر (مراودات فامیلی و شرکت در فعالیت‌های داوطلبانه اجتماعی همسر).
- - درک شدن: بیان راحت مشکلات با اعضای خانواده و گرفتن راهکار از سوی ایشان.
- - تعاملات: رفت و آمد و معاشرت داشتن با اعضای خانواده.
-برای دیدن پمفلت کلیک نمایید .
-برای دیدن ویدئو آموزشی کلیک نمایید .
خدیجه خادمی، دانشجوی دکترای آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت، دانشگاه علوم پزشکی شیراز.
نظر دهید