وقوع تصادفات ترافیکی و صدمات ناشی از آن یکی از چالش­های مهم برای جوامع بشری می باشد که هزینه­های اقتصادی قابل ملاحظه­ای را برای دولت­ها ایجاد می­کند، علی الخصوص کشورهای درحال توسعه را بیشتر تحت تاثیر قرار می­دهد. متاسفانه ایران به عنوان کشوری می­باشد که شاهد افزایش نرخ تصادفات ترافیکی است.

یونیسف گزارش کرد: تصادفات رانندگی دومین عامل مرگ­و­میر در کودکان طیف سنی 5-9 سال می­باشد با این حال بیشترین نرخ مرگ­و­میر در سنین 15-19 سال است. همچنین شبکه­ی همکاری جهانی بار بیماری اعلام کرد که در بین کودکانی که 0-14 سال سن دارند 93700 نفرکودک در اثر تصادفات ترافیکی جان باخته­اند.

جراحات به علت تصادف عامل اصلی مرگ و ناتوانی اکتسابی در کودکان می­باشد. کودکان کوچک­تر بطور خاصی بیشتر در معرض خطر زیر گرفته شدن توسط وسایل نقلیه هستند. لذا زیرگرفته شدن توسط وسیله­ی نقلیه عامل اصلی مرگ­و­میر و ناتوانی­های کودکان در کشورهای مختلف می­باشد.

در بین کودکان، آن­هایی که در مقطع پیش دبستانی هستند خطر مرگ بیشتری نسبت به سایرین دارند، در سنین نوجوانی این نرخ دو برابر می­شود چرا که آن­ها به عنوان عابر پیاده­ی مستقل حرکت می کنند. در نتیجه اطمینان از ایمنی کودک در خیابان یکی از اولویت­های مهم بهداشت عمومی است چرا که می­تواند از عواقب نامطلوب جسمی، روانی و اجتماعی جلوگیری کند و همچنین راه رفتن در کودکان را تقویت می­کند و فعالیت بدنی این دوران را افزایش می­دهد.

کودکان چون در برابر آسیب­های ترافیکی و خطر ناتوانی طولانی مدت (دائم) آسیب پذیراند به همین دلیل این امر می­تواند تأثیر منفی عمیقی بر کیفیت زندگی کودکان داشته باشد. با هدف کاهش مرگ­و­میر در تصادفات که تعداد قابل ملاحظه­ای از آن­ها در کودکان سنین مدرسه هنگام رفت و آمد به مدرسه و در نزدیکی آن اتفاق می­افتد، مسئولان، والدین و مدیران مدارس باید تمام اقدامات لازم را اجرا کنند. پس برای تمام کودکان شرکت کننده در ترافیک خیابان باید تمهیدات لازم برای آموزش فعال و غیر فعال محیا باشد.

دکتر لیلا قهرمانی استاد گروه ارتقا سلامت و آموزش بهداشت دانشکده بهداشت