بیماری نقرس یکی از انواع بیماری های روماتیسمی ناشی از تجمع بلورهای اسید اوریک در مفاصل می باشد. علائم نقرس حاد گرما، تورم، تغییر رنگ پوست (مایل به قرمز) و حساسیت همراه است. مفصل کوچک در قاعده شصت پا شایع ترین محل برای حمله نقرس است. مفاصل دیگر شامل مچ پا، زانوها، مچ دست، انگشتان دست و آرنج نیز می باشد. حدود 95 درصد از مردان و 5 درصد از زنان دچار نقرس می شوند. زنان قبل از یائسگی، جزء گروه درگیر با نقرس می باشند. این بیماری زمینه ارثی و خانوادگی دارد.

بیماری های حاد، ضربه روحی، جراحی، تب، کمبود آب بدن، مصرف بعضی داروها از قبیل آسپرین، افزایش فشار خون، دیابت نوع 1 و 2، کلسترول بالا، مشکلات گوارشی، کاهش توده عضلانی، گرسنگی یا کم خواری، بیماری های کلیوی و لوسمی (سرطان خون)، پسوریازیس (نوعی بیماری پوستی)، ناهنجاری در هموگلوبین، چاقی، اضافه وزن به خصوص در جوانان، مصرف متوسط تا سنگین الکل و اختلال در عملکرد کلیه از جمله فاکتورهای خطر در توسعه بیماری نقرس هستند.

این بیماری در طول زمان می تواند به مفاصل، تاندون ها و دیگر بافت های بدن آسیب برساند. برای تسکین درد، مفاصل آسیب دیده را باید استراحت داد. قابل اعتمادترین روش برای آزمایش نقرس تشخیص بلورهای اسید اوریک در مایع مفصلی است. حفظ و نگهداری مایعات بدن در حد کفایت از حملات این بیماری جلوگیری کرده و خطر تشکیل سنگ کلیه در مبتلایان به این بیماری را کاهش می دهد.

 تغییر رژیم غذایی می تواند سطح اسید اوریک را در خون کاهش دهد. مصرف گوشت، جگر، مغز و کلیه یا غذاهای دریایی خطر حملات نقرس را افزایش می دهد، اما مصرف لبنیات این خطر را کاهش می دهد. ازمصرف مکمل های آهن به دلیل ورود اسید اوریک در مفاصل خودداری شود.

 کاهش وزن در تقلیل خطر ابتلا به حملات عود کننده این بیماری نقش موثری دارد. مصرف گیلاس و توت فرنگی، لیمو شیرین یا ترش، آب هویج همراه با خیار، چغندر، مصرف آب لوبیا، موز و سیب بهترین درمان نقرس می باشند. حمام نمک دو بار در روز، درمان با هوای تازه، ورزش کردن و کم کردن استرس در درمان بیماری بسیار موثر است.

 داروهای ضد التهاب (ایبوپروفن) و کورتیکواستروئیدها سطح اسید اوریک خون را کاهش داده و از رسوب اسید اوریک در مفاصل (آرتریت نقرسی) و ایجاد سنگ کلیه جلوگیری می نمایند.

                         مهناز زادانی فرد – کارشناس بهداشت عمومی