پرسیدم زحلال ماه: 

«چرا قامتت خم است»؟

 آهی کشید و گفت:

« ماه محرم است.»

 گفتم که چیست ماه محرم؟

 باناله گفت: 

« ماه عزای اشرف اولاد آدم است».

هنوز هم روز تاسوعا که می شود، آسمان در فراق یار می گرید و علقمه از بودن خود در سرزمین عاشقی شرمنده می شود که روزی عباس مشک بر دوش گرفت تا جرعه جرعه عشق را در آن بریزد و عطش را از جگرهای تشنه کودکان بردارد. عباس، علمدار وفا، نهر علقمه را تا قیام قیامت شرمنده خویش ساخت و عشق را رنگی دیگر بخشید.

 و حسین (ع) نیز ثابت کرد که پیروزی به زنده ماندن در میدان نبرد نیست. پیروزی به زنده ماندن قرن‌ها پس از صحنه و میدان نبرد است.

زنده‌تر و محبوب‌تر از امام حسین علیه السلام چه کسی را می‌توان نام برد ؟

این همه آدم رفتند و نیامده‌اند و فقط یک نفر است که رفت و هنوز هم در تاریخ دارند می‌گویند:‏ نیامد، نیامد ...

«««ای اهل حرم میر و علم‌دار نیامد‎ ...»»»

سلام برتوای خون خدا، سلامی به غیرت عباس به شیرزنی زینب کبری، به مظلومیت علی اصغر وجوانی علی اکبر، به دلشکستگی رباب ، سلامی به نیلگونی صورت ریحانه کربلا، به طفولیت فرزندان مسلم ومردانگی جگرگوشه های کریم اهل بیت.

همچون آب که پست ترین ذره ها را هم ازیاد نمی برد بار خدایا به ما هم عشقی عنایت فرما که عاشق امام زمان خویش باشیم شوری عنایت فرما تا وارد دانشگاه حسینی شویم، آنچنان عشقی که به جای گریستن بر مصائب عاشورا در مسائل آن بیاندیشیم وذات عاشورا را درک کنیم چرا که ذات عاشورا شهادت و اسارت نیست، نماز و عدالت، حماسه و رسالت است. ایستادن در برابر ظلم و یاری مظلوم است؛ ذات عاشورا، هیهات من الذّله ست.