مهاجرت توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) به عنوان حرکت یک فرد یا گروهی از افراد چه از طریق یک مرز بین المللی یا در داخل یک کشور تعریف شده است در سطح جهانی مهاجران بین المللی به دلیل جدایی از شبکه های اجتماعی در کشورهای مبدا در معرض خطر بالایی برای تجربه غربت هستند.

احساس غربت

احساس غربت به عنوان یک حالت عاطفی منفی در درجه اول به دلیل جدایی از خانه و افراد وابسته تعریف شده است که با اشتیاق و مشغولیت به خانه مشخص می شود.

عواقب احساس غربت

احساس غربت عواقبی هم برای مهاجران و هم برای سازمان ها دارد. این پیامدها شامل:

 اختلال روانی اجتماعی (بدتر شدن سلامت جسمانی است که به طور مخربی بر رفاه فردی، نتایج کار و تعهد سازمانی تأثیر می گذارد.) و تغییر در سبک زندگی و برهم خوردن روال کارها و ایجاد استرس شدید در فرد (برهم خوردن تعادل بین منابع درونی و خواسته های بیرونی) منجر می شوند.

راهکارهای کاهش احساس غربت

راهکارهای درمانی چندی برای کاهش دادن و یا ازبین بردن اختلال احساس تنهایی و غربت در افراد مهاجر وجود دارد مانند:

مواجهه افراطی با مشکلات را در دستور کار قرار بدهید، غذاهای محلی را امتحان کنید، خانه جدیدتان را به خانه تبدیل کنید،

هدایایی را برای دوستان و خانواده تان در میهن بفرستید، عادت هایتان را حفظ کنید و از خانه بیرون بروید و بگردید.

اما آموزش تاب آوری یک رویکرد نوظهوری می باشد که طی سالهای اخیر برای درمان کردن اختلال هایی مثل کم رویی افسردگی، احساس تنهایی ،غریبی هراسها و ... به کار میرود برنامه های آموزشی تاب آوری برای آموزش مهارتهای فردی برای ارتقای سلامت روان افزایش سازگاری با استرس و جلوگیری از مشکلات سازگاری ایجاد میشوند.

دکتر مهین نظری، دانشیار گروه ارتقاء سلامت دانشکده بهداشت