«بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید

از یار آشنا سخن آشنا شنید؛

ساقی بیا که عشق ندا می کند بلند،

کان کس که گفت قصه ما، هم ز ما شنید.»

آنکه قصه ما را گفت نیز آن حکایت و آن قصه را از زبان خود ما شنیده است، آنگونه که ما پیش از این گفته بودیم که " عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها " .

همه این حرفها را ما گفته بودیم چرا که ما این راه را خود رفته بودیم و پرسیده بودیم که " ره میخانه و مسجد کدام است؟ "

ما راه را نشان دادیم چون این راه را رفته بودیم با می و ساغر و ساقی، با باده و لاله و مستی و می پرستی...

ما مست عشق بودیم و در این شهر، شهره به عشق ورزیدن بودیم و هستیم و دیده خود را هرگز به بد دیدن نیالودیم و نخواهیم آلود.

ما از خالی بودن شهر، از جماعت عشاق گفته بودیم و خواهیم گفت به هزاران زبان و بیان در هر گوشه ای از تاریخ!...

ما دیده بودیم که سالهای سال دل طلب جام جم از ما می کرد و به زبانی دیگر " آنچه را که خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد..."

و باز ما گفتیم و می گوئیم و خواهیم گفت از آن گوهر نهانی در صدف وجود درون انسان که بر لب دریا، گمشده خویش را از گمشدگان طلب می کرد با بیانی دیگر، آنچه را که خود داشت از بیگانه طلب می کرد...

ما باز هم بارها و بارها، در طول تاریخ خواهیم گفت از لذت عشق و ایثار و از گل و بلبل و بهار، از فراق و از هجران؛ چرا که ما "حافظ" هستیم و باید "حافظ" باشیم.

و اینچنین می شود که حافظ، حافظه تاریخی یک ایرانی ست...

و صد البته، «چون جمع شد معانی، گوی بیان توان زد...»

20مهر روز بزرگداشت خواجه اهل راز، حافظ شیراز، را به همه دوستداران شعر و ادب و فرهنگ شادباش میگوییم.

دکتر محمد حسینی ، معاون فرهنگی و امور دانشجویی دانشکده بهداشت

پایان خبر