«به نام خداوند جان و خرد

کزین برتر اندیشه برنگذرد

خداوند نام و خداوند جای

خداوند روزی ده رهنمای»

حکیم فردوسی مفاهیم ارزشی جهان انسانیت را با مصداق هایی از داشته های این مرز و بوم به نظم کشید.

فردوسی براین باور است که اگر رستم هم باشی ولو برای حفظ کیان شاهی، چنانچه به نیرنگ، جوان کشی کنی، به دسیسه در چاه کینه ی برادر می افتی...

نباید به رویین تنی بنازیم که همیشه تیر گز در جهان می روید....

پس تغییر و تحول واقعی از خودمان شروع می شود؛ پژواک غریو کاوه، زمانی بنیان ظلم را می لرزاند که از خون تنها پسر به جا مانده اش بگذرد...

فردوسی اولین قدم در درکات ضحاکی را خود فریبی میداند ؛ اگر شانه بوسی و دست بوسی بیجای اطرافیان را که نه بر دست ما که بر سفت و کتف تخت و تاج و اریکه ی قدرت ماست، به حساب محبوبیت مان گذاشتیم؛ مار توقعات، یک عمر، مایه عذاب وجودمان می شود و باید برای آرام داشتنش، پیوسته به تحقیر و سرکوب مردم مشغول شویم و مغز آنان را به لطایف الحیل بشوییم و بخوریم...

عشوه ی فرنگیس و دلربایی منیژه و عشق بازی رودابه ترسیم ماهیت دلبرانه و زنانه ای است که حجم پردازش فردوسی به آنها بیش از نفیر گردافرید هست.

از عشق ورزی غافل نشویم و فراموش نکنیم که دنیای شاهنامه دنیایی واقعی است که در آن زندگی جریان دارد نه مرگ و نبرد.

25 اردیبهشت روز بزرگداشت فردوسی که به حق پاسبان زبان فارسی هم اوست بر همه دوستداران شکوه و عظمت ایران، فرخنده و خجسته باد.

دکتر محمد حسینی، معاون فرهنگی و امور دانشجویی دانشکده بهداشت