پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی شیراز با مطالعه کارکنان در معرض مواجهه با گردوغبار سیلیس دریافتند که مواجهه با مقادیر بیش از حد مجاز این ماده سبب کاهش عملکرد ریه در کارکنان می شود که این کاهش عملکرد با مدت زمان مواجهه و شدت مواجهه با سیلیس متناسب است.

به گزارش روابط عمومی دانشکده بهداشت، دکتر اسماعیل سلیمانی استادیارگروه مهندسی بهداشت حرفه­ای و ایمنی کار دانشگاه علوم پزشکی شیراز درباره این طرح تحقیقاتی گفت: «از سالیان گذشته مشخص شده است که مواجهه بیش از حد مجاز با گردوغبار سیلیس سبب بیماری سخت ریوی به نام سیلیکوزیس می شود که متاسفانه قابل درمان نبوده و پس از چند سال سبب مرگ می شود. بنابراین، پیشگیری از این بیماری بسیار حائز اهمیت است. یکی از مهمترین راه های پیشگیری این است که قبل از اینکه علائم رادیوگرافیک سیلیکوزیس در کارکنان ایجاد شود بتوان آنهایی که در معرض ریسک بالاتری از ابتلا به این بیماری هستند را شناسایی کرد. برای این کار می­توان از بررسی پارامترهای عمکلرد ریه که با اسپیرومتری سنجیده می شود استفاده کرد. مطالعات اخیر نشان داده اند که مواجهه با سیلیس قبل از اینکه سبب ایجاد سیلیکوزیس شود، عملکرد ریوی را کاهش می دهد. بنابراین، آگاهی از وضعیت عملکرد ریوی کارکنانی که چندین سال با این ماده مواجهه داشته اند می تواند در شناسایی آنهایی که در معرض ریسک بالاتری از ابتلا به این بیماری هستند را شناسایی کرد.«

دکتر اسماعیل سلیمانی با اشاره به اینکه اکثر مطالعاتی که تاکنون در کشور در زمینه بررسی اثرات ریوی سیلیس انجام شده اند از نوع مطالعات مقطعی بوده است، افزود که مطالعه حاضر تنها مطالعه در کشور است که به بررسی وضعیت عملکرد ریوی کارکنان در مواجهه با سیلیس در یک دوره طولانی مدت (11 سال مواجهه) پرداخته است.

استادیار دانشگاه علوم پزشکی شیراز درباره نتایج این طرح برای کشور ایران می‌گوید:»کارکنان صنایع کاشی و سرامیک در معرض مقادیر بالایی از گردوغبار سیلیس و ریسک بالایی از ابتلا به بیماری های ریوی بویژه سیلیکوزیس هستند. مواجهه کارکنان با سیلیس به طور میانگین حدود 9 برابر حد مواجهه شغلی کشوری برای این ماده بود. این مواجهه سبب شده بود که عملکرد ریوی کارکنان شامل پارامترهای FVC, FEV1, FEV1/FVC, PEF نسبت به افراد بدون مواجهه با سیلیس به شکل معنی داری کمتر باشد. نکته قابل تامل این است که با وجودی که بر اساس قوانین کشوری، معاینات ادواری کارکنان به صورت سالانه انجام می شود و در صنایع گوناگون نتایج این آزمایشات موجود است، اما متاسفانه انجام مطالعات همگروهی گذشته نگر (همانند مطالعه حاضر) به ندرت در کشور انجام می شود و بخش عمده مطالعات از نوع مقطعی هستند. در حالی که نتایج مطالعات همگروهی بسیار معتبرتر از مطالعات مقطعی هستند. ایشان ابراز امیدواری کردند که در نقاط مختلف کشور، پژوهشگران چنین مطالعاتی را بیشتر انجام دهند و برای صنایع گوناگون که کارگران با انواع مخاطرات سلامت مواجهه دارند به بررسی روند چند ساله معاینات طب صنعتی پرداخته و نتایج محکم تری از نظر علمی به دست آید.»

پایان خبر/

فریبا برزگری مدیر روابط عمومی دانشکده