« دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند

 گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

با من راه نشین، باده مستانه زدند»

در عصر سیمان و ماشین، حافظ پایگاه منیع اندیشه ماست که می توان بر بلندای آن ایستاد و فریاد برآورد، فریادی از اعماق جان، جانهایی تشنه حقیقت، حقیقتی ناب از سرشت پیدای انسان.

نواهای حافظ در دیوان برگرفته از روح بلند تاریخ بشریت است تاریخی با همه فرازها و فرودها، تاریخی که در ان غمها و شادیها   به هم در آمیخته است و حافظ چون منشوری زیبا، تجلی دهنده تمام حقایق انسانی است با همه غم ها و شادی هایش.

کلام بلند پایه حافظ را آنگاه که از حنجره خسرو آواز ایران، محمدرضا شجریان می شنویم، بی شک سخن یک فرد نیست، اینجا سخن از یک قوم است، یک فرهنگ با پشتوانه ای چندهزارساله.

و چه نیکو، صدای دلنشین استاد ما را با اندیشه حافظ آشنا می‌کند.

امسال کوچ فریادگه شعرهای حافظ، خسرو آواز ایران، که به اقتباس از سایه اگر حافظ شیرین سخن زنده می‌بود صورتش را غرق بوسه می‌کرد، بزرگداشت این خوب پارسی‌گوی را دگرگونه کرده است. از اینرو با دلی مغموم  ضمن تسلیت به مناسبت درگذشت استاد شجریان؛  بیستم مهرماه سالروز بزرگداشت حافظ، بیستم مهرماه را گرامی می‌داریم.

دکتر محمد حسینی، معاون فرهنگی و امور دانشجویی دانشکده بهداشت