بررسی تاثیرآموزش مهارت های تاب آوری براحساس غربت و تنهایی زنان مهاجر افغانستانی مراجعه کننده به مرکز جامع سلامت شهری.

مهاجرت یک پدیده جهانی است که در حال افزایش است. این به عنوان یک فرآیند انتقال اجتماعی شامل جابجایی افراد از یک محیط فرهنگی به محیط دیگر تعریف می شود. افغانستان یکی از کشورهای جهان است که به دلیل درگیری های داخلی که در سال های گذشته تجربه کرده و منجر به بحران اقتصادی و فقر شده است، بیشترین مهاجرت را دارد. افغان‌ها حدود 50 سال است که به طور مداوم به خارج از کشور مهاجرت می‌کنند. افغان ها تقریباً 96 درصد از پناهجویان ثبت شده در ایران را تشکیل می دهند که 3 درصد کل جمعیت ایران را تشکیل می دهند. یک سوم این جمعیت در تهران، پایتخت کشور ساکن هستند.  زنان مهاجر از جمله پناهجویان و پناهندگان دارای عوامل آسیب پذیری متعددی هستند که آنها را در معرض خطر افزایش تنهایی و غربت  قرار می دهد که با پیامدهای سلامتی منفی همراه است. تنهایی به طور فزاینده ای به عنوان مسائل عمده بهداشت عمومی، به ویژه در میان مهاجران زن شناخته می شود. تنهایی یک تجربه ذهنی است و به احساس قطع ارتباط یا غمگینی و فقدان روابط معنادار اشاره دارد که زمانی رخ می دهد که بین تجارب اجتماعی مطلوب و واقعی فرد فاصله وجود داشته باشد.

آموزش تاب‌آوری همچنین در کاهش تأثیر دلتنگی، که یک احساس بیگانگی از محیط آشناست، مهم است. افراد تاب‌آور از مهارت‌های حل مسئله خوب استفاده می‌کنند، به دنبال حمایت اجتماعی هستند و از تاکتیک‌های چارچوب‌بندی مثبت برای مدیریت بهتر رنج عاطفی مرتبط با دلتنگی استفاده می‌کنند. کسانی که انعطاف پذیرتر هستند علائم دلتنگی کمتری دارند و بهتر با موقعیت های جدید سازگار می شوند. نوع تفکر آنها اغلب به آنها کمک می کند تا ثبات عاطفی خود را حفظ کنند، پیوندهای اجتماعی جدیدی ایجاد کنند و موانع جدایی از زمینه های آشنا را کنترل کنند. تاب آوری یک مهارت مهم است که می‌تواند به کاهش تنهایی و غربت زنان مهاجر افغانستانی کمک کند.

 این مطلب از از پایان‌نامه‌ی " ملیحه خسروبیگ" دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش بهداشت و ارتقا سلامت  به راهنمایی دکتر "مهین نظری " و با عنوان" بررسی تاثیر آموزش مهارت های تاب اوری بر احساس غربت و تنهایی زنان مهاجر افغانستانی مراجعه کننده به مرکز جامع سلامت شهری لامرد " استخراج گردیده است.